نیویورک تایمز/اعتراف کنیم،نه پاکستان دوست است،نه عربستان رفیق

ما از تسلیحات هسته ای پاکستان می ترسیم و به نفت عربستان محتاجیم، پس سکوت می کنیم.افشای اسناد محرمانه توسط وب سایت ویکی لیکس در خصوص نقش ایالات متحده در افغانستان واکنش های بسیاری را به دنبال داشت. برای من اما این حرکت تنها و تنها دربرگیرنده یک حقیقت بود. در بازی بزرگ آسیا میانه نیز این ما هستیم که بازیگردان اصلی هستیم اما خود بی خبریم. بهترین تعبیری که می توانم از افشای اسناد ویکی لیکس بکنم این است که ما به ارتش و سرویس های اطلاعاتی پاکستان پول می دهیم تا نقاب بر چهره بزنند. در غیراینصورت آنها تنها یک چهره خواهند داشت و صد درصد این چهره مخالف ما است. همین قاعده در خصوص حامد کرزای رئیس جمهوری پاکستان هم مصداق دارد . در پاکستان و افغانستان امروز همگان نقابی بر چهره دارند.ادامه…

چین از پاکستان حمایت می کند، قرارداد استخراج معادن در افغانستان را امضا می کند و به امریکا این فرصت را می دهد که افغانستان را تبدیل به مکانی امن برای شرکت های چینی کند. همزمان همین چینی ها به زمین خوردن دماغ قرمز رنگ ارتش امریکا در افغانستان بلند بلند می خندند چرا که ارتش چین همواره از شکست نظامی امریکا لذت می برد .

اکنون پرسش اینجاست که چرا باید با این حد از دوگانه گی کنار آمد؟آیا باراک اوباما رئیس جمهوری احمق است؟
پاسخ بسیار پیچیده تر از این حرف هاست. سابقه این بازی دو گانه به یازدهم سپتامبر باز می گردد. این حمله تروریستی با حضور تندروهایی از پاکستان و عربستان سعودی برنامه ریزی و عملی شد . ما نیز به این عملیات تروریستی با حمله به عراق و افغانستان پاسخ دادیم. چرا؟ پاسخ دم دست این است که پاکستان تسلیحات هسته ای دارد و همین مساله ما را می ترساند. عربستان چاه نفت دارد و ما به این نفت نیاز داریم.
بنابراین ما تلاش می کنیم با گوشه و کنایه و به شکل غیرمستقیم آنها را هدف قرار دهیم. ما امیدواریم که دولتی مقتدر و دموکرات در عراق بتواند چرخ اصلاحات در عربستان سعودی باشد . امیدواریم که پس از بیرون راندن القاعده از افغانستان در این کشور بمانیم و مکانی امن از این خرابه درآوریم. امیدواریم که بتوانیم به ترسی که در افغانستان ریشه دوانده و منجر به سرایت بی ثباتی به پاکستان می شود ، پایان دهیم. این استراتژی قابل تحقق نیست چرا که پاکستان وعربستان سعودی بر پایه همان داد و ستدهایی استوار هستند که ترس ما را سبب شده است .پاکستان ۶۳ سال پس از تاسیس را نمی توان کشوری مانند هند دانست . ارتش پاکستان همچنان از هند وحشت دارد و حفظ این وحشت دقیقا همان ابزاری است که می تواند ارتش را در کنترل دولت نگاه دارد .نبود دموکراسی پایدار در پاکستان و یا فقدان سیستم آموزشی پیشرفته در این کشور ، منجر به ظهور چهره هایی تندرو در این کشور شده است . پاکی ها گمان می کنند که باید افغانستان را در کنترل کامل داشته باشند. در غیر اینصورت هند بر این کشور مستولی می یابد و در این صورت پاکستان می ماند و دو متحد. پاکستان و دو دشمن.

حقیقت این است که اگر پاکستان هویت خود را بر مبنای استعداد مردمش و درک استراتژی های واقعی استوار کند ، بی شک می تواند شاهد تولد دموکراسی در این کشور باشیم. دموکراسی که نگرانی ما از باب تسلیحات هسته ای این کشور را هم کمرنگ و کمرنگ تر می کند .
عربستان سعودی در میانه خاندان مدرن آل سعود و تندروهای وهابی گرفتار شده است . ال سعود قوانین را وضع می کنند و وهابی ها مسئولیت اعمال این قوانین در سطح اجتماعی را عهده دار هستند. این طیف با پول نفتی که به جیب می زند هزینه مدارس افراطیون در پاکستان و دیگر کشورها را تامین می کند.
در این شرایط تسلیحات هسته ای پاکستان مشکل ما است و این مشکل به ذات دولت در پاکستان باز می گردد. نفت عربستان سعودی دغدغه ما است و این نفت ذات دولت در این کشور را تشکیل می دهد .ما به بازی دو گانه با این کشورها ادامه می دهیم چرا که فکر می کنیم گزینه های دیگری که در اختیار داریم همگی اشتباه هستند. ما به پاکستان پول می دهیم تا به ما در افغانستان کمک کند، اما در دل می دانیم که بخشی از این پول صرف کشتن سربازان هموطن ما می شود . با این همه گمان می کنیم که ترک افغانستان می تواند به دستیابی تروریست ها به بمب های هسته ای منتهی شود . ما بهای نفت خریداری شده را به عربستان سعودی می فرستیم با علم به این که می دانیم بخشی از این پول در اختیار تروریست هایی قرار می گیرد که ما با آنها در حال جنگ هستیم. دلیل این استراتژی دوگانه هم این است که ما گمان می کنیم که ایستادگی در برابر ایدئولوژی های عربستان سعودی منطقه را به آشوب می کشد .

پرسش اینجاست که آیا راه دیگری هم دار یم؟بله. شاید نتوانیم از خیر تمام این استراتژی ها بگذریم اما حداقل می توانیم از حجم شرط بندی های خود بکاهیم. ما باید حضور و اهداف خود در افغانستان را به حدی برسانیم که تنها از عدم صدور تروریست و نا امنی از این کشور به پاکستان و بازگشت القاعده مطمئن شویم.ما باید از حد وابستگی خود به نفت بکاهیم تا تغییرات در عربستان سعودی خواب شب را بر ما حرام نکند . در این شرایط است که اصلاحات اقتصادی و سیاسی در عربستان را یک مسئولیت بر دوش خاندان سعود می دانیم و نه یک سرگرمی.

حقیقت این است که ما نه پول و نه وقت کافی برای ایجاد اصلاحات در تمامی کشورها منطقه را نداریم. اصلاحات در این کشورها زمانی اتفاق می افتد که رهبران آنها اراده کنند. ما توان نظامی و سیاسی لازم برای حمایت از خود را در چنته داریم. حتی می توانیم بر این کشورها برای تغییرات اعمال فشار هم بیاوریم. زمان آغاز حمله سیاسی واقعی فرا رسیده است .من از ایفا نقش خروس قندی خسته شدم