Admin در تداوم “کنفرانس لندن ” و “جرگه صلح ” که گام هایی به سوی مصالحه با طالبان بودند، کنفرانس کابل دستاورد مهمی در این راه داشت.به گزارش فارس، کنفرانس کابل که بیش از ۷۰ نماینده بلند پایه از کشورها و سازمان های بین المللی در آن شرکت داشتند به کار خود پایان داد. به جرأت می توان گفت که چنین کنفرانسی در تاریخ ۳ دهه گذشته این کشور بی سابقه بوده است و مسئولان افغانی توانستند به خوبی این کنفرانس را برگزار کنند. نکته چشمگیر دیگر، تامین امنیت در روز کنفرانس بود که مسئولان افغان به خوبی توانستند از عهده آن برآیند
برگزاری کنفرانس کابل جزئی از مصوبات “کنفرانس لندن ” بود و به گفته “بان کی مون ” دبیر کل سازمان ملل که از شرکت کنندگان کنفرانس کابل بود، در کنفرانس لندن تصویب شد که چنین کنفرانسی توسط افغان ها و برای افغان ها در افغانستان برگزار شود.
بسیاری از وزرای خارجه کشورهای شرکت کننده در این کنفرانس در فرصت داده شده به بیان نظریات خود پرداختند و گرچه هنوز قطعنامه پایانی این کنفرانس به مطبوعات نرسیده است اما می توان حدس زد که مصوبات این کنفرانس از پیش تعیین شده بودند.
برگزاری کنفرانس کابل جزئی از مصوبات “کنفرانس لندن ” بود و به گفته “بان کی مون ” دبیر کل سازمان ملل که از شرکت کنندگان کنفرانس کابل بود، در کنفرانس لندن تصویب شد که چنین کنفرانسی توسط افغان ها و برای افغان ها در افغانستان برگزار شود.
بسیاری از وزرای خارجه کشورهای شرکت کننده در این کنفرانس در فرصت داده شده به بیان نظریات خود پرداختند و گرچه هنوز قطعنامه پایانی این کنفرانس به مطبوعات نرسیده است اما می توان حدس زد که مصوبات این کنفرانس از پیش تعیین شده بودند.
سال ۲۰۱۴ واگذاری تامین امنیت به نیروهای افغان
یکی از موضوعاتی که پیش و در حین کنفرانس در مورد آن تاکید زیادی صورت گرفت، واگذاری کامل امنیت تمام ولایت های افغانستان به نیروهای امنیتی این کشور تا سال ۲۰۱۴ بود.
امریکا به عنوان کشوری که سیاست نظامی بسیاری از کشورهای غربی به تبع تصمیمات آن اتخاذ می شود، بر این نکته اذعان دارد که واگذاری تدریجی امنیت به نیروهای امنیتی افغان هرچه زودتر باید آغاز شود و ژوئیه ۲۰۱۱ در استراتژی “باراک اوباما ” رئیس جمهور امریکا آغاز واگذاری مسئولیت به افغان ها بیان شده است.
با کنار هم گذاشتن این ۳ نکته، اظهارات بان کی مون که کنفرانس کابل را به معنی گرفتن مسئولیت توسط افغان ها بیان کرده، استراتژی واگذاری امنیت به افغان ها و تاکید حامد کرزی بر توانمندی افغان ها در تامین امنیت هر ۳۴ ولایت در سال ۲۰۱۴می توان به این نکته پی برد که چهار سال آینده، سال خروج بسیاری از نیروهای خارجی از افغانستان خواهد بود.
کشورهایی چون کانادا و استرالیا از هم اکنون آهنگ خروج را سرداده اند و افکار عمومی در بسیاری از کشورهای غربی نیز خواهان خروج نیروهایشان از افغانستان است.
فشار انگلیسی ها بر دولت به منظور خروج نیروها از افغانستان به قدری است که نخست وزیر این کشور نیز به تازگی بر خروج نیروهای انگلیسی از افغانستان تاکید کرده است.
امریکا به عنوان کشوری که سیاست نظامی بسیاری از کشورهای غربی به تبع تصمیمات آن اتخاذ می شود، بر این نکته اذعان دارد که واگذاری تدریجی امنیت به نیروهای امنیتی افغان هرچه زودتر باید آغاز شود و ژوئیه ۲۰۱۱ در استراتژی “باراک اوباما ” رئیس جمهور امریکا آغاز واگذاری مسئولیت به افغان ها بیان شده است.
با کنار هم گذاشتن این ۳ نکته، اظهارات بان کی مون که کنفرانس کابل را به معنی گرفتن مسئولیت توسط افغان ها بیان کرده، استراتژی واگذاری امنیت به افغان ها و تاکید حامد کرزی بر توانمندی افغان ها در تامین امنیت هر ۳۴ ولایت در سال ۲۰۱۴می توان به این نکته پی برد که چهار سال آینده، سال خروج بسیاری از نیروهای خارجی از افغانستان خواهد بود.
کشورهایی چون کانادا و استرالیا از هم اکنون آهنگ خروج را سرداده اند و افکار عمومی در بسیاری از کشورهای غربی نیز خواهان خروج نیروهایشان از افغانستان است.
فشار انگلیسی ها بر دولت به منظور خروج نیروها از افغانستان به قدری است که نخست وزیر این کشور نیز به تازگی بر خروج نیروهای انگلیسی از افغانستان تاکید کرده است.
کنفرانس کابل و مصالحه با طالبان
بسیاری از مقامات بلند پایه غربی از جمله “ریچارد هالبروک ” به این نکته اشاره داشتند که از مهمترین موضوعات کنفرانس کابل، مصالحه با طالبان خواهد بود.
هیچ یک از سخنرانان این کنفرانس به جزئیات طرح مصالحه اشاره ای نداشتند و باید گفت که این موضوع از بحث های پیش از کنفرانس و پشت پرده بوده است.
سفرهای متعدد پیش از کنفرانس و دیدارهای محرمانه متعدد توانسته اند که توافق بسیاری از بازیگران صحنه افغانستان را کسب کنند.
این ملاقات ها که پس از کنفرانس لندن آغاز شد، نقطه اوج آن بین “جرگه صلح ” تا کنفرانس کابل بود.
به روش های مختلف تلاش شده است تا موافقت پاکستان، بازیگر عمده صحنه ناآرامی های افغانستان نیز برای طرح مصالحه کسب شود و امضای پیمان های تجاری مختلف بین این کشور و افغانستان و همچنین کمک های مالی و نظامی امریکا به این کشور از جمله تلاش ها برای همسو کردن این کشور با این طرح بود.
سخنان “شاه محمود قریشی ” وزیر امور خارجه پاکستان در کنفرانس کابل بیشتر حول محور مصالحه با طالبان بود اما بر این موضوع تاکید داشت که رهبری این طرح باید توسط افغان ها صورت گیرد.
سازمان ملل هم در این میان تلاش های زیادی را به خرج داد که به عنوان مثال ورود هیئت سازمان ملل پس از جرگه صلح به کابل به منظور تحقق بخشیدن به خواسته جرگه مبنی بر حذف نام برخی از طالبان از لیست سیاه و همچنین دیدارهای نماینده ویژه وی با نمایندگان طالبان نشان از تمایل این سازمان به طرح مصالحه را دارد.
گرچه قطعنامه پایانی این کنفرانس به دست مطبوعات نرسیده است اما انتظار می رود که در قطعنامه پایانی به این موضوع اشاره شده باشد.
هیچ یک از سخنرانان این کنفرانس به جزئیات طرح مصالحه اشاره ای نداشتند و باید گفت که این موضوع از بحث های پیش از کنفرانس و پشت پرده بوده است.
سفرهای متعدد پیش از کنفرانس و دیدارهای محرمانه متعدد توانسته اند که توافق بسیاری از بازیگران صحنه افغانستان را کسب کنند.
این ملاقات ها که پس از کنفرانس لندن آغاز شد، نقطه اوج آن بین “جرگه صلح ” تا کنفرانس کابل بود.
به روش های مختلف تلاش شده است تا موافقت پاکستان، بازیگر عمده صحنه ناآرامی های افغانستان نیز برای طرح مصالحه کسب شود و امضای پیمان های تجاری مختلف بین این کشور و افغانستان و همچنین کمک های مالی و نظامی امریکا به این کشور از جمله تلاش ها برای همسو کردن این کشور با این طرح بود.
سخنان “شاه محمود قریشی ” وزیر امور خارجه پاکستان در کنفرانس کابل بیشتر حول محور مصالحه با طالبان بود اما بر این موضوع تاکید داشت که رهبری این طرح باید توسط افغان ها صورت گیرد.
سازمان ملل هم در این میان تلاش های زیادی را به خرج داد که به عنوان مثال ورود هیئت سازمان ملل پس از جرگه صلح به کابل به منظور تحقق بخشیدن به خواسته جرگه مبنی بر حذف نام برخی از طالبان از لیست سیاه و همچنین دیدارهای نماینده ویژه وی با نمایندگان طالبان نشان از تمایل این سازمان به طرح مصالحه را دارد.
گرچه قطعنامه پایانی این کنفرانس به دست مطبوعات نرسیده است اما انتظار می رود که در قطعنامه پایانی به این موضوع اشاره شده باشد.
خروج نظامیان خارجی پیش شرط مصالحه
خروج نظامیان خارجی از افغانستان یکی از پیش شرط های طالبان برای مذاکره است و حتی “حزب اسلامی حکمتیار ” که چند دوره مذاکرات را با دولت افغانستان انجام داد، تعیین تاریخ خروج را به عنوان یکی از شروط مصالحه بیان کرد.
اگر چه ۲۰۱۴ تاریخ خروج تمامی نیروهای خارجی از افغانستان نخواهد بود، اما بسیاری از کشورهای حاضر در افغانستان نیروهای خود را خارج خواهند کرد و کشورهایی چون امریکا و انگلیس که قصد خروج از افغانستان را ندارند نیز نیروهای خود را از شهرها و روستاها خارج کرده و در پایگاه های نظامی ساخته شده در طول ۹ سال گذشته مستقر خواهند کرد.
بدین ترتیب می توان گفت که تاکید حامد کرزی بر توانمندی نیروهای افغان تا ۲۰۱۴ به زبانی تعیین تاریخ خروج نظامیان خارجی از افغانستان است که این امر حداقل حزب اسلامی حکمتیار و برخی از بدنه طالبان را برای مذاکره و مصالحه قانع و ترغیب خواهد کرد.
گرچه حرکت بعدی در راه مصالحه با طالبان تا حدی هموار شد و یکی از خواسته های حزب اسلامی و طالبان برآورده شد، اما مخالفت مردم افغانستان به خصوص زنان در مورد مصالحه با افراط گرایان و تاکید بسیاری از کشورها بر پیش شرط هایی از قبیل پذیرش قانون اساسی، این امید را به وجود می آورد که رئیس جمهور افغانستان بیشتر بر بازجذب طالبان تمرکز کند تا مصالحه با آنان.
از سوی دیگر واگذاری امنیت به افغان ها، برابر است با تامین امنیت فارغ از بازی های سیاسی و حفظ جان غیرنظامیان افغان.
اگر چه ۲۰۱۴ تاریخ خروج تمامی نیروهای خارجی از افغانستان نخواهد بود، اما بسیاری از کشورهای حاضر در افغانستان نیروهای خود را خارج خواهند کرد و کشورهایی چون امریکا و انگلیس که قصد خروج از افغانستان را ندارند نیز نیروهای خود را از شهرها و روستاها خارج کرده و در پایگاه های نظامی ساخته شده در طول ۹ سال گذشته مستقر خواهند کرد.
بدین ترتیب می توان گفت که تاکید حامد کرزی بر توانمندی نیروهای افغان تا ۲۰۱۴ به زبانی تعیین تاریخ خروج نظامیان خارجی از افغانستان است که این امر حداقل حزب اسلامی حکمتیار و برخی از بدنه طالبان را برای مذاکره و مصالحه قانع و ترغیب خواهد کرد.
گرچه حرکت بعدی در راه مصالحه با طالبان تا حدی هموار شد و یکی از خواسته های حزب اسلامی و طالبان برآورده شد، اما مخالفت مردم افغانستان به خصوص زنان در مورد مصالحه با افراط گرایان و تاکید بسیاری از کشورها بر پیش شرط هایی از قبیل پذیرش قانون اساسی، این امید را به وجود می آورد که رئیس جمهور افغانستان بیشتر بر بازجذب طالبان تمرکز کند تا مصالحه با آنان.
از سوی دیگر واگذاری امنیت به افغان ها، برابر است با تامین امنیت فارغ از بازی های سیاسی و حفظ جان غیرنظامیان افغان.
لا يوجد حالياً أي تعليق